So it begins...

Over het werk

De afgelopen maand is er heel wat gebeurd in mijn wereldje. Na mijn korte trip door Bali begon het werk op gang te schieten. Ik kreeg te horen wat mij nu precies te wachten stond en wat de toekomstplannen van Indonesia Holidays DMC waren. Tijd om er aan te beginnen dus! 

Eerst en vooral moet ik me bezighouden met sociale media. Facebook NL & Facebook ENG, Twitter, LinkedIn, Instagram, Tripadvisor...(like, volg of connect zeker met ons voor meer interessante informatie!) We moeten mee met de tijd en hier regelmatig nieuwigheden op posten, tweeten, delen etc. Daarnaast kreeg ik ook de taak een nieuwsbrief op te stellen (die jullie al zouden moeten gekregen hebben), zowel in het NL als in het ENG. Dit en nog wat andere taken, zoals: het opvolgen van contracten, fact sheets opvragen bij hotels, ad hoc rates opvragen en dergelijke meer zijn dagelijkse kost. 

Ook werd ik prompt verantwoordelijke voor alle aanvragen uit Belgie en Nederland. Mijn eerste aanvraag was al meteen een speciaal geval en moest snel uitgewerkt worden. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar uiteindelijk geraakte alles keurig op tijd klaar. Kan tellen als binnenkomer! Gelukkig moet ik vooralsnog de prijs en de hotels niet zelf op de offerte plakken. Hiervoor moet ik eerst alle producten en diensten wat beter leren kennen. Als jullie dus een offerte ontvangen de komende weken/maanden is de kans groot dat die in eerste instantie door mij opgesteld is. Over druk op mijn schouders gesproken! Ondertussen heb ik nog enkele aanvragen uitgewerkt en het gaat steeds vlotter. 

Iets wat me wel wat moeilijker valt is het bevestigen van boekingen en het handelen met hotels. Als mailen niet lukt (zo’n 40% van de gevallen tot nu toe), moet je natuurlijk bellen. Allemaal goed en wel, maar tegen dat ik in het Engels mijn hele uitleg gedaan heb en nadat ik soms wel vier keer doorgeschakeld wordt, heb ik soms nog niet het beoogde resultaat. Het emailadres klopt niet, de dienst in kwestie heeft vrijaf vandaag, internetproblemen, gebrekkig Engels voor dit soort zaken... het zijn soms moeilijke omstandigheden. Ik ben nog op zoek naar dé goede tactiek en moeilijk gaat ook natuurlijk :)

Over het dagelijkse leven

Het leven hier op Bali bevalt me wel. De mensen zijn nog altijd vriendelijk, het eten blijft smaken, het weer is schitterend en ik heb een kleurtje. Ondertussen heb ik een fiets aangeschaft, waarmee ik in 10 minuutjes aan het strand in Sanur sta of in 40 minuten in Kuta. Ik heb de indruk dat het veiliger is met een fiets te rijden dan met de scooter. Het lijkt alsof mensen bewust wat meer afstand houden en je bent een stuk beweeglijker (je kan sneller remmen...). Het is daarbovenop nog eens sportief ook! Meer en meer begin ik de dagelijkse rituelen van de bevolking als normaal te zien. De offers die ze op straat brengen voor alles rondom hun, de muezzin die enkele malen per dag door de straten galmt voor de moslimbevolking, de vele ceremonies in de tempels, het uurtje waarop de decibels van de muziek in het restaurant tegenover mijn deur de hoogste in gaat... Het valt allemaal in zijn plooi. Ook heb ik gemerkt dat die Balinezen erg graag zingen. Een groepje jongeren met een gitaar is een vaak voorkomend zicht en telkens zingen ze luidkeels (maar vaak kattevals) bekende Engelstalige popnummers. Al hoor ik hier ook vaak serieuze beats werklinken. Ook tijdens het lopen in het park hoor je in het passeren vaak mensen meezingen met hun muziek. Mensen leven hier toch wel een beetje op dat eilandritme. Of misschien leven wij in Belgie gewoon veel te gehaast.

Mijn stalen ros

Want een gitaar is niet groot genoeg...

Chinese viering met lampioenen

Ik ben nu helemaal gesetteld met een water dispenser en twee kookplaten op gas. Ik heb mijn eigen potje al enkele malen gemaakt, maar voorlopig breng ik bijna dagelijks een bezoekje aan één van mijn uitverkoren warungs. Voor elk gerecht heb ik wel een favorietje en ze zijn allemaal spotgoedkoop! Regelmatig eet ik voor 10.000 – 20.000 roepiah (0.75 – 1.25 euro) en elke weekdag iets anders. Tempe bakar, soto ayam, bakso sapi, rawon, sate kambing, mie ayam, tarong bakar, pisang bakar... enkele van de heerlijke gerechtjes hier. Waarom nog zelf koken vraagt u zich dan af? Soms heb ik gewoon zin in spaghetti, aardappelen, eigen wok, een goed stuk vlees en dergelijke meer. Deze ingredienten zijn hier dan wel iets duurder, maar nog steeds een stukje goedkoper dan in Belgie! Behalve de kaas, spaghettisaus en het beleg dan. De meeste fruitsoorten zijn hier niet duur en ondertussen kan ik niet zonder mijn dagelijkse stukken fruit, een gigantisch verschil met toen ik in Belgie woonde. Ik eet ook weer bananen, die ik in China leren eten heb en in Belgie heb afgezworen omdat ze gewoon niet hetzelfde smaakten. Er zit hier toch een pak meer smaak aan die dingen! Net als mijn tijd in China eet ik gezonder, sport ik meer en ga ik vooral minder uit dan in Belgie. Het moet wel gezegd zijn dat ik hier nog geen goeie vrienden heb en er is ook gewoon weinig tot geen aanbod tot uitgaan waar ik woon. Komt daarbij dat het nog eens erg duur is allemaal... dan hou ik het liever rustig.

Babi Guling (suckling pig) - een feestmaal

Steak met aardappelen en groentjes - eigen creatie B)

Warung met sate ayam - kipsate met pindasaus

Het enige minpunt is dat ik na anderhalve maand nog niet de tijd gevonden heb om wat Bahasa Indonesia te leren. Op één of andere manier komt het er gewoon niet van. Veel mensen praten hier ook voldoende Engels om je te begrijpen. Misschien maakt dit me een beetje lui... Ik zal er echter aan werken! Ik zoek momenteel naar een goed instituut om er enkele lessen te volgen. Het zal nodig zijn om mijn sociale netwerk hier uit te breiden, want die is vooralsnog beperkt. De collega’s zijn erg vriendelijk en komen soms eens langs. Ik word uitgenodigd om bij hen thuis of in een warung te gaan eten en als er problemen zijn mag ik altijd bellen. 

Over het relaxte en het hobbyleven

Want dat is er hier natuurijk ook ;) Na mijn werkuren (als er geen dringende aanvraag binnenkomt ‘s avonds) ga ik tweemaal per week gaan lopen in het park om de hoek. Ik moet me er altijd een weg banen tussen hoopjes Balinezen die enkele toertjes rond het park lopen/afhaspelen. Voetbal is hier erg populair en tegen een uur of 17u30 zijn de training volop aan de gang. Ook volleybal lijkt hier in trek te zijn, want ik zie elke loopbeurt enkele teams een balletje slaan. Daarnaast zijn er ook altijd wel enkele jonge gasten die met lege flessen en een cocktailshaker oefenen om de volgende top barman te worden. Andere dagen rijd ik gewoon wat rond met mijn fiets of ga even een half uurtje naar het strand ’s avonds. Een serietje of filmpje kijken is natuurlijk ook een bezigheid. 

Sanur in de late namiddag

De machtige Agung vulkaan vanop het strand van Sanur

Sinds dinsdag (24/02) ben ik terug begonnen met capoeira, een Braziliaanse martial arts/dans sport. Vanaf nu elke dinsdag en zaterdag in Sanur. In China volgde ik gedurende een maand al enkele lessen en dat beviel me wel. Waarom dan hier in Bali niet gewoon de draad terug oppikken. Gezien mijn hele lichaam stram was na de training, ontdekte ik spieren waarvan ik het bestaan niet afwist. Al die Aziaten zijn enorm flexibel en ik voelde/voel me een 100-jarige vent. Dan moet ik ze maar zien bij te houden op de kracht gedeeltes :)

Tijdens het weekend moet ik de zaterdag meestal nog wat werken, maar dan is het uitrusten geblazen (wederom als er geen dringende aanvragen binnenkomen). Vaak ga ik zondag naar Sanur of Kuta Beach om er wat in mijn boek te lezen in de schaduw op het strand. Ik denk er al een tijdje over na om te leren surfen, maar het is er nog niet van gekomen. Misschien volgend weekend! Dat zeg ik elke keer weer. Surfen is toch ook één van die zaken die je moet kunnen als je op Bali woont. Soms is er ook  een evenementje in het weekend, bijvoorbeeld een reggae festival aan het strand, waar ik dan eens passeer om er wat te ontspannen.

Spreekt voor zich...

Reggae festival aan het strand

Padang Padang Beach

Op een zaterdag en zondag (21/02 & 22/02) ben ik nogmaals gaan duiken. Deze keer rond Nusa Penida, één van de drie kleine eilandjes naast Bali. Zaterdag was een absolute voltreffer! De eerste duik was in Manta Bay, waar we twee manta’s zagen foerageren. Een prachtig spektakel als die grote beesten gracieus boven je hoofd zweven. De grootste verrassing stond ons echter nog te wachten... Tijdens de tweede duik in Crystal Bay hoorde ik opeens een getikt. De instucteur tikte met zijn stokje op zijn duikfles om de groep te signaleren. Hij maakte een teken met zijn hand. Duim omhoog, pink omlaag en de rest van de vingers gebald. Zou het kunnen? Dit symbool is gekend bij alle duikers die hierheen komen. De illustere Mola Mola (sunfish) hing daar te zweven in het diepe (25m), genietend van de zonnestralen. We konden verbazingwekkend dicht komen en bewonderden dit vreemde wezen tot hij besloot ervandoor te gaan en te verdwijnen in de dieperik. De Mola Mola is geen alledaags zicht en al zeker niet in februari, wanneer de kans enorm klein is ze te spotten. Om maar even te duiden: een duikinstuctrice die al vijf maand bij de duikclub werkte en wekelijks enkele malen op die plaats duikt, had er in al die tijd nog geen enkele gezien. Ook nu had ze hem gemist trouwens, arme meid. Ook zag ik als enige van de hele groep een schuwe white tip reef shark. Helaas verdween die na enkele seconden al uit het zicht.

De illustere Mola Mola

De majestueuze Manta

Uiteraard had ik ook nu mijn gopro bij en u kan meegenieten van mijn duiken in de volgende filmpjes. Gezien Vimeo hier niet meer lijkt te werken, zal ik een andere manier zoeken om ze in deftige kwaliteit up te loaden. De links komen dan op deze blog in een aparte entry ;) Op zondag volgden nog drie duiken aan de noordkant van het eiland. Dit waren zogenaamde drift duiken, door de sterke stroming die er staat. Tijdens de eerste duik zagen we heel wat macro leven (kleine kleurrijke beestjes), maar tijdens de tweede duik sloeg het noodlot toe. Ik kreeg enorm veel oorpijn door de druk en kon niet meer deftig klaren. Daarnaast schoot mijn loodriem opeens los, maar met wat hulp van mijn duikbuddy werd dit opgelost. Door de oorpijn moest ik vroegtijdig de duik eindigen en ook de derde duik van de dag kon ik niet meedoen. Nu, een week, heb ik nog steeds wat problemen met mijn oor. Hopelijk lost dit zichzelf op tegen de volgende duik! Ofwel breng ik voor het zekerste geval een bezoekje aan de oorarts...

De dagen hier beginnen dus meer en meer ingevuld te geraken.Tijd om het werk te combineren met een sociaal leven nu ik gesettelt en georganiseerd ben.

Bintang - de lokale gouden pretcylinder