woensdag 14 oktober 2015

Back in Action

Gegroet aan alle lezers

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog wat gepost heb en dat had zo zijn redenen. Het drukke hoogseizoen is net achter de rug, de nieuwsbrieven vliegen weer maandelijks de deur uit en ook mijn blog zal regelmatig geüpdatet worden met mijn ervaringen en belevenissen. Er zijn de afgelopen maanden natuurlijk heel wat zaken de revue gepasseerd, het ene als wat aangenamer dan het andere. Hieronder volgt een korte bloemlezing van de afgelopen maanden:

24/7


Zoals sommigen onder jullie misschien weten, ben ik gebombardeerd tot 24/7 noodnummer (NL, ENG en FR). Dit houdt in dat ik wat meer telefoontjes krijg, bijleer over mogelijke problemen en hoe ze op te lossen, in contact kom te staan met de klanten… Maar ook dat ik constant bereikbaar moet zijn en soms een activiteit aan me moet laten voorbijgaan om iets op te lossen.

Vooral in juli was het even alle hens aan dek. In Oost-Java besloot de Raung Vulkaan even zijn duivels te ontbinden en spuwde ze gedurende enkele weken tonnen as de atmosfeer in. Op zich geen probleem voor ons, aangezien deze vulkaan een eindje van Bali ligt. Helaas besloot de wind op sommige dagen boeman te spelen door de gigantische aswolk richting Bali te blazen, waardoor de Ngurah Rai luchthaven gedwongen werd af en toe te sluiten. Soms zelfs voor een hele dag! Het was een erg chaotische periode, want correcte, actuele informatie over de situatie is in Indonesië vaak moeilijk voor handen. Natuurlijk stak de wet van Murphy hier zijn kop boven water, want tijdens de volledige sluiting van de luchthaven hadden we net onze meeste arrivals uit Europa voor de maand juli. U voelt het al aankomen: Vluchten werden gecanceld, klanten konden niet naar huis vertrekken, anderen waren gestrand in Singapore, Doha of Kuala Lumpur, reisagenten vanuit Europa belden en mailden voor een goede communicatie omtrent de situatie… Drukke tijden. 

De Raung Vulkaan in actie

Vooral de onvoorspelbare nachtelijke aankomsten van sommige vliegtuigen zorgde ervoor dat ik midden in de nacht (soms meerdere malen per nacht) werd opgebeld door een klant die opeens in de luchthaven stond. Omdat de vluchten niet te volgen waren en vaak heel wat uren vertraging hadden, was het ook erg moeilijk (zelfs onmogelijk) om gidsen en chauffeurs in te zetten. Het team stond 24/7 standby. Een vermoeiend moment, die af en toe herhaald werd als de luchthaven in de weken daarop weer even sloot door de veranderende windrichting. Al bij al is alles goed opgelost geweest en hebben ze de storm goed doorstaan. Voor mij was het weer eens iets anders en een herinnering dat de toeristische sector nooit stilzit.

Werkleven


Verder ging alles zijn gangetje. Quasi dagelijkse taken zoals de welkomsbrieven maken, departure letters naar de hotels rondsturen, enkele documenten vertalen, telefoontjes opnemen en dergelijke meer werden afgewisseld met het maken van programma’s voor nieuwe aanvragen, hotelcontracten navragen, de nieuwsbrief opstellen en af en toe eens een volledig andere taak. Ondertussen bleef ik de situatie van de luchthaven monitoren via verschillende kanalen, maar de meeste informatie kwam nog steeds via een bevriende contact van een collega in de airport. Een inside man is hier enorm belangrijk als je min of meer correcte informatie wil ontvangen.
Het einde van augustus was iets rustiger, wat me de mogelijkheid gaf af en toe eens te ontspannen en te genieten van het eiland. Ik had wat meer tijd om bepaalde zaken op punt te stellen en wat persoonlijke items op de kaart te zetten. Ik heb natuurlijk ook hobby’s hier J

Nog een groep


In september volgde ik wederom een groep mee voor een Java – Bali trip. Ik ben een dag eerder naar Jakarta getrokken om deze metropool ook eens te beleven en heb er onder andere de Monas Toren bezocht en het het Fatahillaplein met het alomgekende Cafe Batavia. Jakarta is groot, enorm druk en erg vervuild. Toch blijven meer en meer mensen van over heel Indonesië hier toestromen, omdat de stad het economische hart is van het land, vol kansen en dromen. Dit uit zich in een uitzichtloze verkeerssituatie en honderdduizenden scooters die toch maar proberen in het kleinste gaatje te duiken om zich door het verkeer te worstelen. Ik was al het één en ander gewend op vlak van verkeersellende door mijn periode in China en Zuid-Bali, maar dit was gewoon pure chaos. Daarnaast heb ik helaas het bekende Jakarta Belly syndroom opgelopen. Iets verkeerd gegeten en daarom een drietal dagen lang ernstige buikkrampen mogen trotseren… Geen topbegin van mijn trip met de groep, maar ik kon mijn taken gewoon normaal uitvoeren.

In het vernieuwde Wayang poppen museum

Grafsteen uit de oude doos

Monas Toren (Monumen Nasional)
Net zoals elke andere groep die ik heb moeten volgen, was ook deze groep weer een beetje anders. De mensen kenden elkaar niet en er was geen reisleider mee. Daarom werd mijn taak als Quality Controller een beetje uitgebreid. Ik was geen reisleider, maar eerder een erg beperkte reisbegeleider. Ik was er voor de mensen om te luisteren naar vragen, problemen of opmerkingen en deze dan zo goed als mogelijk te beantwoorden. Het is me nadien echter wederom opgevallen dat - ondanks alle aanmoedigingen om mij op het moment zelf aan te spreken bij kleine of grote ongemakken - veel mensen er nog steeds voor opteren om niets te zeggen, om dan achterna alles toch maar even te vermelden. Vreemd, want na de feiten kan ik niets meer doen om eventuele ongemakken of problemen meteen op te lossen. Ik moet nog eens nadenken over manieren om de mensen duidelijk te maken dat vijgen na Pasen niet meer even zoet smaken.

Bij deze groep zat een koppel die er vanaf dag één al geen zin in bleek te hebben. Dit is de rest van de reis een doorn in mijn oog gebleken, want het is niet fijn als iemand dag in dag uit opmerkingen geeft, zucht, je scheef bekijkt en op andere manieren duidelijk laat blijken dat het hen om een of andere reden niet aanstaat. Als men goed genoeg zoekt, kan overal wel iets slechts gevonden worden en dat is precies wat deze mensen deden. Het leek wel een sport te zijn en ze waren zeer competitief ingesteld. Kalm blijven, de mensen iets proberen bijbrengen en je best doen om ze toch maar tevreden te stellen is dan de boodschap, maar dit vergt toch veel energie en in dit geval was het vechten tegen de bierkaai. Gelukkig was de rest van de groep een toffe bende die tijdens te trip niet moeilijk deed en echt wou genieten van al het moois dat ze te zien kregen.

De krater van Tangkuban Perahu

De befaamde Udjo Muziekschool

Een vinnige bidsprinkhaan

Natuurlijk zijn er bij elke dergelijke trip wel zaken die niet helemaal gaan zoals gepland. Daar moet dan ter plaatse snel een oplossing voor gevonden worden. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de rijstvelden van Jatiluwih op Bali. Op het moment van ons bezoek stond er namelijk niet erg veel rijst, maar vooral groenten op de velden. Dit komt omdat de grond af en toe moet kunnen rusten, zodat ze niet uitgeput geraakt. Dit is nu eenmaal de natuurlijke gang van zaken. We hebben dit opgelost door eerst even te stoppen voor een kleine wandeling bij naburige rijstvelden, die er op dat moment prachtig bijlagen. De ervaring van de gids is hier erg nuttig gebleken. Dit was dan wel een goede zet, maar helaas kunnen we ook niet altijd alles oplossen. Tot mijn verbazing onthouden vele mensen dan vaak het mindere en laten ze de vele goede ervaringen achterwege. Misschien (en ik hoop het voor die mensen) komen al deze zaken echter terug wanneer ze thuis de prachtige foto’s bekijken en nog eens stilstaan bij al het schoons dat ze gezien hebben.
Andere zaken zijn dan weer niet zomaar op te lossen. Denk maar aan het erg drukke verkeer in Bandung (zeker in het weekend!) of de ellenlange files in Zuid-Bali nabij Tanah Lot vanaf 16u30. Als het programma ons hierheen brengt, moeten we er met zijn allen gewoon door.

De trip duurde tien dagen en ik heb weer een aantal mooie zaken kunnen (her)bezoeken. Maar wat mij vooral bijblijft van deze groep is het feit dat ik nadien een envelopje kreeg met een kleine fooi van vrijwel alle koppels in de groep (op één koppel na). Niet het feit dat daar iets inzat, maar vooral het gevoel van appreciatie voor mijn inspanningen is erg fijn. Het zijn lange dagen voor iedereen, zeker met een druk programma zoals dit er eentje was en daarbij hoort niets vanzelfsprekend genomen te worden.

Ceremonie in de Ulun Danu tempel bij het Bratan Meer

De Vihara Buddha Tempel in Noord-Bali

Eén van de groepsleden was een begenadigd fotograaf

Eindelijk - na acht maand zoeken - een wilde python gespot

Mijn leven in Jimbaran


De afgelopen maanden verbleef ik in een ruime kamer in typisch Balinese stijl, gelegen in een erg rustig gebied in Jimbaran, Zuid-Bali. Hier ben ik ingetrokken nadat ik in mei een tweede groep had gevolgd en besloot niet meer in het grote, drukke Denpasar te wonen. Een goeie beslissing zo bleek, want ik leerde al snel enkele leuke mensen kennen en ik was er meer op mijn gemak. De stilte, de koele ligging van de kamer en de omgeving waren een welgekomen verademing. Ook is er tweemaal per week capoeira in een fitnesscentrum en er is een openluchtzwembad waar ik ’s avonds rustig want baantjes kan trekken. ’s Avonds na het werk (omstreeks 17u30) rijd ik vaak even naar Jimbaran Beach om er de mooie zonsondergang te bekijken en even uit te waaien. Een volledig ander leven dan in de hoofdstad, dat in ieder geval. Ik heb ook de kans gehad om eens één of enkele dagen door te brengen met vrienden die toevallig Bali bezochten. Na enkele maanden nog eens een bekend gezicht zien en alle sappige roddels en gekke verhalen horen over het thuisfront zijn natuurlijk altijd topmomentjes.

Zonsondergang op Jimbaran Beach

Zonsondergang op een klif tijdens de BBQ

Af en toe eens iets gaan eten of drinken met vrienden, een barbecue tijdens zonsondergang op de kliffen van Zuid-Bali, af en toe nog eens proberen surfen en soms een filmavond met projector organiseren… Hier heb ik een sociaal leven kunnen opbouwen. Ondertussen heb ik mijn stalen ros ingewisseld voor een scooter, waardoor ik tenminste de vrijheid heb om te gaan en staan waar ik wil.  Kortom, het leven is best goed op Bali.

Af en toe was er op rustige momenten ook eens tijd om te gaan duiken. Het onderwaterleven rondom Bali blijft me fascineren en er is altijd wel iets nieuws te vinden. Naarmate ik meer ervaring opdoe, spot ik ook zelf steeds meer klein, kleurrijk leven. Duiken wordt steeds leuker! Tijdens mijn eerste ‘vakantie’ sinds ik in Bali ben gearriveerd, ben ik van 1-5 september naar Maleisisch Borneo getrokken om te gaan duiken in het wereldvermaarde Sipadan. Een fantastische ervaring met talloze haaien (white tips, black tips, grey reef sharks en zelfs een hamerhaai!), ontelbare zeeschildpadden, een gigantische school barracuda’s en Jack fish… Ja, er viel heel wat te beleven en te zien daar. Hier heb ik ook de kaap van 50 duiken overschreden. Dat kan toch al tellen, niet?

Foto's voor iedereen:

Mezelf rechts onderaan en een passerende schildpad links

Eén van de talloze zeeschildpadden rondom Sipadan Island

Even poseren met een school barracuda's

Zweven in de 'Turtle Cave'

Een school barracuda's

Het militair bewaakte Sipadan

Een andere paradijseilandje

HAMERHAAI!

Roze 'Leaf Scorpion Fish'

Mijn tweede MOLA MOLA!

Eén van de vele soorten nudiebranch

'Blue Spotted Stingray'







1 opmerking: