maandag 30 maart 2015

Druk druk druk...


Het Werkleven


De twee laatste weken van maart was het vrij druk hier in Bali. Aanvragen kwamen binnen, hotels moesten geboekt worden, vertalingen en promotie stonden ook op het lijstje... En de nieuwsbrief (met aanbieding voor een Fam Trip) moest verstuurd worden. Telkens ga ik een stapje verder om uiteindelijk onafhankelijk dossiers van A-Z af te ronden. Daarnaast kwam onze Sales Manager voor de BE & NL markt samen met zijn vrouw twee weken naar hier om het complete Bali programma te bezichtigen en te beleven. Een deel van dit programma mocht ik bijwonen om het zelf eens mee te maken en enkele hotels te inspecteren. Ook moest ik heel wat beelden schieten voor een promotiefilmpje, die jullie zeker wel eens te zien zullen krijgen wanneer die af is. Het was een aangename en gezellige trip, die me nogmaals heeft duidelijk gemaakt dat Bali echt veel te bieden heeft. Zo heeft ons interessante en unieke aanbod in West-Bali me enorm bekoord. Een tochtje in het Nationale Park, snorkelen in de glasheldere wateren rond Menjangan Eiland, verblijf in de villa’s aan het randje van de jungle... Een mooi pakketje. Vanaf april kan men ook een tentovernachting boeken op een strandje in het Nationale Park. Dit wil ik zeker en vast ook zelf eens uitproberen.

We deden onder andere een fietstocht van ongeveer 25km in dalende lijn. ’s Morgens werden we opgepikt aan het hotel in Ubud en naar Kintamani gebracht, waar we een lekker en gezond ontbijt kregen met zicht op de machtige Batur Vulkaan en het meer. We waren met een man of 10. Er volgde wat interessante informatie over het gebied en de planning voor die dag werd uit de doeken gedaan. Na het ontbijt was het nog een stukje rijden naar de vertrekplaats, waar onze stalen rossen ons stonden op te wachten. Helm op, zonnemelk bij de hand en een lap bieftuk in de broek. Tijd om te vertrekken! De tocht bracht ons langs typische dorpjes, waar de kinderen ons vriendelijke ‘’Hello’s’’ toeriepen. Een High Five hier en daar kon er ook wel vanaf. We hielden onder meer halt bij een typisch Balinees huis, alwaar we een hele uitleg kregen over traditie en cultuur, over werk en familie. We mochten zelfs eens gaan ruiken bij de huisvarkens! Onderweg stopten we enkele malen langs de rijstvelden en bij een gigantisch boom voor een gezond tussendoortje, een banaan in ons geval. Ook deden we een plantage aan waar we informatie kregen over verschillende soorten koffie, thee en kruiden. Per twee personen kregen we enkele kopjes met koffie- en theesoorten, die we mochten testen. Daar zaten toch enkele speciale proevertjes tussen... Wie wou kon ook een kopje Luwak koffie kopen voor 50.000 roepiah (de duurste koffie ter wereld, zo wordt gezegd). Deze koffie kan pas gemaakt worden, nadat de boon door de maag van een bepaald dier gezuiverd is en door ditzelfde dier terug uitgestoten is... Lekker! Op het einde van de rit was er nog de mogelijkheid een extra stukje te fietsen, maar gezien we constant gedaald hadden, ging die toer weer bergop. We hebben met zijn allen vriendelijk gepast en repten ons naar het restaurant voor een lekkere buffet lunch. We waren nog niet goed en wel binnen toen een tropische storm al zijn woede op ons richtte. Gelukkige zaten we droog en wel te smikkelen met een biertje bij de hand. Daarna werd iedereen terug bij het hotel afgezet. ’s Avonds hebben we gezellig getafeld in een restaurant in Ubud. Een leuke en relaxte sfeer om even lekker bij te kletsen en de werking van Indonesia Holidays DMC te bespreken.

Uitzicht op de Batur Vulkaan vanuit Kintamani

De Bamboematten Dame

Fietstoer gids en een vrolijk kind


In het hotel in Pemuteran heb ik ook even een kookles meegevolgd die onze European Manager en zijn vrouw geboekt hadden. De veelheid aan geuren en kleuren die er aan te pas kwamen, deed me ter plaatse watertanden. Er werd een vier gangen menu klaargemaakt, die we natuurlijk achterna zelf mochten verorberen. Ik was uitgenodigd door onze manager om mee te eten, want het ging een hele klus worden om het allemaal op te krijgen. Uiteraard aanvaardde ik zonder twijfelen het aanbod. Over lekker eten moet ik niet vaak twee keer nadenken. We begonnen met wat Balinese cake (alles wat een zoet voorgerechtje of tussendoortje is, wordt hier zo genoemd), gevolgd door een soort vegetarische loempiaatjes, een erg lekkere curry met kip, hemelse sate lilit (sate met tonijn) en daarna nog een pannenkoekje met kokos en palmsuiker (weer Balinese cake). Een Bintang erbij en de sfeer kon niet meer stuk. Kortom: een erg lekkere maaltijd in een rustige en groene omgeving.

De volgende dag stonden de wandeling in het Nationale Park en het snorkelen rond Menjangan op het programma. Hier had ik naar uitgekeken en de dag heeft me niet teleurgesteld! Na ’s morgens opgepikt te zijn, trokken we naar de haven om een bootje naar het startpunt te maken. Hier kregen we eerst ontbijt. Daarna startte de twee uur durende soft trek op zoek naar de schuchtere zwarte langstaart aap en de herten die hier leven. Onderweg spotten we heel wat vogels, zoals ijsvogels, spechten, vinken, ninjavogels en nog veel meer. Onze gids was telkens dolenthousiast als hij weer een groepje voor ons gespot had. Na al die jaren nog zo opgaan in je werk, dat heet dan passie. Zijn oog voor dieren was fenomenaal. Hij zag beestjes die wij zelfs met aanwijzingen met moeite konden zien. Af en toe zie je ergens in de verder eens wat beweging in de boomtoppen. Dan was het altijd even stil blijven staan en zien of het mogelijks de zwarte apen waren. Tot drie maal toe hebben we een familie gespot in de verte. Aanvankelijk toondden de herten zich niet aan ons. We hadden er enkel eentje gezien ergens heel ver en geod gecamoufleerd, maar op het einde van de tocht schoot er opeens een hele groep op een 20-tal meter van ons voorbij. Hadden ze niet bewogen, dan had ik ze nooit gezien. Op het einde van de tocht bezochten we het Bali Sterling uitzetpark, waar de erg zelfzame Balinese spreeuw beschermd wordt. In totaal zijn er nog maar een 150-tal van deze vogels in het wild op deze aardbol. Op de zwarte markt vangt men tot duizenden dollar voor een vogel. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk konden we een koppetje spotten. Grappig om te zien hoe we allemaal muisstil waren en stokstijf stonden, zodat we de vogels niet weg zouden jagen.

De avond valt in het Bali Nationale Park

Soft trek in het Nationale Park

Familie zwarte langstaart apen



Daarna stapten we weer het bootje op voor een korte overtocht naar Manjangan Eiland, alwaar we in het glasheldere water gingen snorkelen. Vanuit de boot kon je al zien dat het prachtige ging worden. Gezond koraal, helder waater, veel leven en onderwater kliffen. Een perfecte locatie om te snorkelen dus. Je vindt er de bekende clownvisjes (nemo), krokodilvissen, naaldvissen, allerlei soorten kleurige, tropische vissen en af en toe passeert er een hele school op slechts een drietal meter. Ook heb ik vier blauwvin tonijnen gespot, toch niet evident. Hier wil ik zeker eens terugkomen om te duiken! Een absolute aanrader.


Het Dorpsleven


Ondertussen spendeerde ik enkele dagen in het dorpje Medewi in West-Bali, alwaar ik bij vrienden kon blijven slapen. Back to basic in een laid back dorpje, een mens kan het slechter treffen natuurlijk! De omgeving was prachtig en het strand aan de overkant van de grote straat. Pantai Medewi schijnt een perfecte surflocatie te zijn, ooit zal ik dit toch eens moeten uittesten. Al moet ik nog steeds leren surfen. Hier vierde ik ook Nyepi, een erg leuke ervaring. Wat is Nyepi? Hoor ik u denken. Ik leg het u even kort uit:

Op 21 maart 2015 werd Bali in stilte gehuld. Niemand mag hun huis verlaten en zelfs toeristen moeten in hun hotels blijven. Enkel de Pecalangs (traditionele Balinese beveiliging) mag door de straten dwalen om alle actviteiten die Nyepi kunnen storen een halt toe te zeggen. De hele dag worden de straten gevuld met geblaf van de honden en het geluid van talloze insecten. Een lange, rustige dag op de kalender op een anders zo hectisch eiland. Op Nyepi wordt de wereld gereinigd en start alles opnieuw, het nieuwe jaar van de maankalender begint.

De dag voor Nyepi houden alle dorpen in Bali een enorme uitdrijvingsceremonie op het hoofdkruispunt van het dorp, de ontmoetingsplaats van demonen. In de weken ervoor maken ze Ogoh-Ogoh (fantastische monsters of kwade geesten gemaakt uit bamboe, hout en oude kranten) voor de grote parade. Deze Ogoh-Ogoh symboliseren de kwade geesten die overal om ons heen zijn en die moeten verdreven worden uit ons leven. 's Avonds wordt er heel wat lawaai gemaakt en worden de monsters met fakkels in brand gestoken om de Bhuta Kala, kwade geesten, te verdrijven.

Dit heb ik dus allemaal ver weg van de toeristische plaatsen mogen meemaken. De Ogoh-Ogoh parade was een gekke bedoening waarbij de allerjongsten tot de oudere jeugd betrokken werd. Uiteraard droegen de jongsten een kleinere Ogoh-Ogoh, maar de oudere jeugd marcheerde met een gigantisch monster. Alle groepen uit de verschillende banjar (delen van het dorp) kwamen samen op het kruispunt en de parade ging eerst naar het strand. Bij het verlaten van het dorp op de grote baan ging iedereen los en werd er met de Ogoh-Ogohs wild tekeer gegaan. Vooral bij de oudere jongens was het een uitbundig spectakel. Alsof de duivel ermee gemoeid was, trok een ware tropische storm over het dorp. Dit was echter geen domper op de feestvreugde. Later hoorde ik dat ze al een tijdje aan de arak (plaatselijke alcoholisch brouwsel) hadden gezeten ter voorbereiding van het hele gebeuren. Ondertussen liep ik daar in sarong outfit met een t-shirt van ‘South Hell’ – de naam van de banjar/gang waar mijn vriend woont – en een oranje en groen gespoten baard. Moest het niet voor mijn witte huid zijn, had niemand kunnen merken dat ik geen local was. Oja, de camera en gopro waren misschien ook een weggevertje.

Ogoh Ogoh parade van de kleintjes

De dorpsgek?

De rijstvelden bij het dorp Medewi


Vervolgens keerden we terug naar de crematieplaats in het dorp. Van de monsters bleef tegen die tijd al niet veel meer over, want er werd nogal hevig getrokken en gesleurd aan het uit bamboe gemaakte draagstel. Alle Ogoh-Ogohs belandden op een hoop en er werd een vuurpijl tussen gesmeten. Daarna ging iedereen naar huis om wat te gokken, te drinken of in hun bed te kruipen. Ik had verwacht dat het een gigantisch kampvuur ging worden, een drinkgelag met gedans en gespring, maar dit was niet de traditie. De monsters zijn rondgedragen en kapot en daar moeten verder geen woorden meer aan vuilgemaakt worden.

De volgende dag was het dus Nyepi, Dag van de Stilte. Het viel me op dat we wel buiten mochten komen in het dorp, maar enkel te voet. Nergens zag of hoorde ik motorische voertuigen. Roepen en lawaai maken was ook uit den boze. Spelende kinderen die het iets te bont maakten, werden op het matje geroepen. Het zijn enkel de echte die hards die op deze dag niets doen en zelfs niet mogen eten. In het dorpje Medewi ging het er rustig aan toe. We bezochten enkele vrienden van mijn gastheer en af en toe kwam er wat gokken aan te pas. Ik heb het enkel bij observeren gehouden, maar ken ondertussen wel al twee kaartspelletjes. Volgende keer waag ik me misschien wel aan een gokje met de locals! Het ging bij de jeugd vooral om kleingeld (2000 tot 10000 roepiah – nog geen euro), maar bij de volwassen kon het al eens om vijf euro of meer per inzet gaan. ’s Avonds werd er niets gedaan. Iedereen bleef gewoon thuis en kroop vroeg  zijn bedje in. Het licht mocht niet aan in de huizen.

Daags erna was het om 5u30 opstaan, want we moesten ons gaan reinigen in de zee. Een heuse volksverhuizing, want duizenden mensen uit de dorpen gingen naar het strand om hun gezicht even te wassen. Wij – als ware bad boys – gingen met de scooter met veel toeters en bellen in kolonne naar de ontmoetingsplaats. Op het strand werd er een race parcourtje uitgetekend om wat te crossen en wat truukjes te showen. Toch een erg spirituele ervaring, zo om 6u30 ’s morgens!

Nu is het weer hard werken geblazen en me ondertussen voorbereiden op mijn volgende trip, want die moet tot in de puntjes voorbereid zijn!


Verder heb ik mijzelf een aquarium aangeschaft en de nodige spullen om de beestjes in leven te houden. Zelf ingericht met dood koraal die ik op het strand gevonden heb. Een plaatje, al zeg ik het zelf! 

vrijdag 6 maart 2015

So it begins...


Over het werk

De afgelopen maand is er heel wat gebeurd in mijn wereldje. Na mijn korte trip door Bali begon het werk op gang te schieten. Ik kreeg te horen wat mij nu precies te wachten stond en wat de toekomstplannen van Indonesia Holidays DMC waren. Tijd om er aan te beginnen dus! 

Eerst en vooral moet ik me bezighouden met sociale media. Facebook NL & Facebook ENG, Twitter, LinkedIn, Instagram, Tripadvisor...(like, volg of connect zeker met ons voor meer interessante informatie!) We moeten mee met de tijd en hier regelmatig nieuwigheden op posten, tweeten, delen etc. Daarnaast kreeg ik ook de taak een nieuwsbrief op te stellen (die jullie al zouden moeten gekregen hebben), zowel in het NL als in het ENG. Dit en nog wat andere taken, zoals: het opvolgen van contracten, fact sheets opvragen bij hotels, ad hoc rates opvragen en dergelijke meer zijn dagelijkse kost. 

Ook werd ik prompt verantwoordelijke voor alle aanvragen uit Belgie en Nederland. Mijn eerste aanvraag was al meteen een speciaal geval en moest snel uitgewerkt worden. Het heeft bloed, zweet en tranen gekost, maar uiteindelijk geraakte alles keurig op tijd klaar. Kan tellen als binnenkomer! Gelukkig moet ik vooralsnog de prijs en de hotels niet zelf op de offerte plakken. Hiervoor moet ik eerst alle producten en diensten wat beter leren kennen. Als jullie dus een offerte ontvangen de komende weken/maanden is de kans groot dat die in eerste instantie door mij opgesteld is. Over druk op mijn schouders gesproken! Ondertussen heb ik nog enkele aanvragen uitgewerkt en het gaat steeds vlotter. 

Iets wat me wel wat moeilijker valt is het bevestigen van boekingen en het handelen met hotels. Als mailen niet lukt (zo’n 40% van de gevallen tot nu toe), moet je natuurlijk bellen. Allemaal goed en wel, maar tegen dat ik in het Engels mijn hele uitleg gedaan heb en nadat ik soms wel vier keer doorgeschakeld wordt, heb ik soms nog niet het beoogde resultaat. Het emailadres klopt niet, de dienst in kwestie heeft vrijaf vandaag, internetproblemen, gebrekkig Engels voor dit soort zaken... het zijn soms moeilijke omstandigheden. Ik ben nog op zoek naar dé goede tactiek en moeilijk gaat ook natuurlijk :)


Over het dagelijkse leven

Het leven hier op Bali bevalt me wel. De mensen zijn nog altijd vriendelijk, het eten blijft smaken, het weer is schitterend en ik heb een kleurtje. Ondertussen heb ik een fiets aangeschaft, waarmee ik in 10 minuutjes aan het strand in Sanur sta of in 40 minuten in Kuta. Ik heb de indruk dat het veiliger is met een fiets te rijden dan met de scooter. Het lijkt alsof mensen bewust wat meer afstand houden en je bent een stuk beweeglijker (je kan sneller remmen...). Het is daarbovenop nog eens sportief ook! Meer en meer begin ik de dagelijkse rituelen van de bevolking als normaal te zien. De offers die ze op straat brengen voor alles rondom hun, de muezzin die enkele malen per dag door de straten galmt voor de moslimbevolking, de vele ceremonies in de tempels, het uurtje waarop de decibels van de muziek in het restaurant tegenover mijn deur de hoogste in gaat... Het valt allemaal in zijn plooi. Ook heb ik gemerkt dat die Balinezen erg graag zingen. Een groepje jongeren met een gitaar is een vaak voorkomend zicht en telkens zingen ze luidkeels (maar vaak kattevals) bekende Engelstalige popnummers. Al hoor ik hier ook vaak serieuze beats werklinken. Ook tijdens het lopen in het park hoor je in het passeren vaak mensen meezingen met hun muziek. Mensen leven hier toch wel een beetje op dat eilandritme. Of misschien leven wij in Belgie gewoon veel te gehaast.

Mijn stalen ros
Want een gitaar is niet groot genoeg...
Chinese viering met lampioenen

Ik ben nu helemaal gesetteld met een water dispenser en twee kookplaten op gas. Ik heb mijn eigen potje al enkele malen gemaakt, maar voorlopig breng ik bijna dagelijks een bezoekje aan één van mijn uitverkoren warungs. Voor elk gerecht heb ik wel een favorietje en ze zijn allemaal spotgoedkoop! Regelmatig eet ik voor 10.000 – 20.000 roepiah (0.75 – 1.25 euro) en elke weekdag iets anders. Tempe bakar, soto ayam, bakso sapi, rawon, sate kambing, mie ayam, tarong bakar, pisang bakar... enkele van de heerlijke gerechtjes hier. Waarom nog zelf koken vraagt u zich dan af? Soms heb ik gewoon zin in spaghetti, aardappelen, eigen wok, een goed stuk vlees en dergelijke meer. Deze ingredienten zijn hier dan wel iets duurder, maar nog steeds een stukje goedkoper dan in Belgie! Behalve de kaas, spaghettisaus en het beleg dan. De meeste fruitsoorten zijn hier niet duur en ondertussen kan ik niet zonder mijn dagelijkse stukken fruit, een gigantisch verschil met toen ik in Belgie woonde. Ik eet ook weer bananen, die ik in China leren eten heb en in Belgie heb afgezworen omdat ze gewoon niet hetzelfde smaakten. Er zit hier toch een pak meer smaak aan die dingen! Net als mijn tijd in China eet ik gezonder, sport ik meer en ga ik vooral minder uit dan in Belgie. Het moet wel gezegd zijn dat ik hier nog geen goeie vrienden heb en er is ook gewoon weinig tot geen aanbod tot uitgaan waar ik woon. Komt daarbij dat het nog eens erg duur is allemaal... dan hou ik het liever rustig.

Babi Guling (suckling pig) - een feestmaal

Steak met aardappelen en groentjes - eigen creatie B)

Warung met sate ayam - kipsate met pindasaus

Het enige minpunt is dat ik na anderhalve maand nog niet de tijd gevonden heb om wat Bahasa Indonesia te leren. Op één of andere manier komt het er gewoon niet van. Veel mensen praten hier ook voldoende Engels om je te begrijpen. Misschien maakt dit me een beetje lui... Ik zal er echter aan werken! Ik zoek momenteel naar een goed instituut om er enkele lessen te volgen. Het zal nodig zijn om mijn sociale netwerk hier uit te breiden, want die is vooralsnog beperkt. De collega’s zijn erg vriendelijk en komen soms eens langs. Ik word uitgenodigd om bij hen thuis of in een warung te gaan eten en als er problemen zijn mag ik altijd bellen. 

Over het relaxte en het hobbyleven

Want dat is er hier natuurijk ook ;) Na mijn werkuren (als er geen dringende aanvraag binnenkomt ‘s avonds) ga ik tweemaal per week gaan lopen in het park om de hoek. Ik moet me er altijd een weg banen tussen hoopjes Balinezen die enkele toertjes rond het park lopen/afhaspelen. Voetbal is hier erg populair en tegen een uur of 17u30 zijn de training volop aan de gang. Ook volleybal lijkt hier in trek te zijn, want ik zie elke loopbeurt enkele teams een balletje slaan. Daarnaast zijn er ook altijd wel enkele jonge gasten die met lege flessen en een cocktailshaker oefenen om de volgende top barman te worden. Andere dagen rijd ik gewoon wat rond met mijn fiets of ga even een half uurtje naar het strand ’s avonds. Een serietje of filmpje kijken is natuurlijk ook een bezigheid. 


Sanur in de late namiddag
De machtige Agung vulkaan vanop het strand van Sanur

Sinds dinsdag (24/02) ben ik terug begonnen met capoeira, een Braziliaanse martial arts/dans sport. Vanaf nu elke dinsdag en zaterdag in Sanur. In China volgde ik gedurende een maand al enkele lessen en dat beviel me wel. Waarom dan hier in Bali niet gewoon de draad terug oppikken. Gezien mijn hele lichaam stram was na de training, ontdekte ik spieren waarvan ik het bestaan niet afwist. Al die Aziaten zijn enorm flexibel en ik voelde/voel me een 100-jarige vent. Dan moet ik ze maar zien bij te houden op de kracht gedeeltes :)

Tijdens het weekend moet ik de zaterdag meestal nog wat werken, maar dan is het uitrusten geblazen (wederom als er geen dringende aanvragen binnenkomen). Vaak ga ik zondag naar Sanur of Kuta Beach om er wat in mijn boek te lezen in de schaduw op het strand. Ik denk er al een tijdje over na om te leren surfen, maar het is er nog niet van gekomen. Misschien volgend weekend! Dat zeg ik elke keer weer. Surfen is toch ook één van die zaken die je moet kunnen als je op Bali woont. Soms is er ook  een evenementje in het weekend, bijvoorbeeld een reggae festival aan het strand, waar ik dan eens passeer om er wat te ontspannen.
Spreekt voor zich...

Reggae festival aan het strand

Padang Padang Beach
Op een zaterdag en zondag (21/02 & 22/02) ben ik nogmaals gaan duiken. Deze keer rond Nusa Penida, één van de drie kleine eilandjes naast Bali. Zaterdag was een absolute voltreffer! De eerste duik was in Manta Bay, waar we twee manta’s zagen foerageren. Een prachtig spektakel als die grote beesten gracieus boven je hoofd zweven. De grootste verrassing stond ons echter nog te wachten... Tijdens de tweede duik in Crystal Bay hoorde ik opeens een getikt. De instucteur tikte met zijn stokje op zijn duikfles om de groep te signaleren. Hij maakte een teken met zijn hand. Duim omhoog, pink omlaag en de rest van de vingers gebald. Zou het kunnen? Dit symbool is gekend bij alle duikers die hierheen komen. De illustere Mola Mola (sunfish) hing daar te zweven in het diepe (25m), genietend van de zonnestralen. We konden verbazingwekkend dicht komen en bewonderden dit vreemde wezen tot hij besloot ervandoor te gaan en te verdwijnen in de dieperik. De Mola Mola is geen alledaags zicht en al zeker niet in februari, wanneer de kans enorm klein is ze te spotten. Om maar even te duiden: een duikinstuctrice die al vijf maand bij de duikclub werkte en wekelijks enkele malen op die plaats duikt, had er in al die tijd nog geen enkele gezien. Ook nu had ze hem gemist trouwens, arme meid. Ook zag ik als enige van de hele groep een schuwe white tip reef shark. Helaas verdween die na enkele seconden al uit het zicht.

De illustere Mola Mola

De majestueuze Manta

Uiteraard had ik ook nu mijn gopro bij en u kan meegenieten van mijn duiken in de volgende filmpjes. Gezien Vimeo hier niet meer lijkt te werken, zal ik een andere manier zoeken om ze in deftige kwaliteit up te loaden. De links komen dan op deze blog in een aparte entry ;) Op zondag volgden nog drie duiken aan de noordkant van het eiland. Dit waren zogenaamde drift duiken, door de sterke stroming die er staat. Tijdens de eerste duik zagen we heel wat macro leven (kleine kleurrijke beestjes), maar tijdens de tweede duik sloeg het noodlot toe. Ik kreeg enorm veel oorpijn door de druk en kon niet meer deftig klaren. Daarnaast schoot mijn loodriem opeens los, maar met wat hulp van mijn duikbuddy werd dit opgelost. Door de oorpijn moest ik vroegtijdig de duik eindigen en ook de derde duik van de dag kon ik niet meedoen. Nu, een week, heb ik nog steeds wat problemen met mijn oor. Hopelijk lost dit zichzelf op tegen de volgende duik! Ofwel breng ik voor het zekerste geval een bezoekje aan de oorarts...

De dagen hier beginnen dus meer en meer ingevuld te geraken.Tijd om het werk te combineren met een sociaal leven nu ik gesettelt en georganiseerd ben.

Bintang - de lokale gouden pretcylinder