Begin juni vertoefden twee
vrienden op hun huwelijksreis in Indonesiƫ. Vanzelfsprekend spraken we af om
wat tijd vrijmaken om eens af te spreken en al gauw kwam het idee om samen de
Rinjani Vulkaan in Lombok te beklimmen. Mijn werkgever liet me begaan en in
ruil voor een product testing, een verslag, enkele mooie beelden en het regelen
van een goede contract rate kreeg ik het vervoer en de trekking van het
bedrijf. Een goede deal me dunkt.
Het was een leuk wederzien op de
luchthaven van Denpasar met het pas getrouwde koppel. Het deed deugd om nog
eens wat vrienden te zien na vijf maanden. We vlogen samen naar Mataram in
Lombok, waar we opgewacht werden door de chauffeur van onze trekking organisatie.
Er volgde nog een drie uur durende rit naar Senaru, waar we even moesten
inchecken en dan naar ons hotel gebracht werden. Lekker eten, een babbeltje
slaan en vroeg ons bedje in, want de volgende ochtend omstreeks 7u15 begonnen
we aan het grote karwei. We registreerden ons bij de ingang van het Nationale
Park en maakten kennis met onder gids en de drie dragers van dienst. Jonge
gasten allemaal en de gids sprak een beetje Engels. Alles verdelen, rugzakje op
de rug en vertrekken maar!
Het eerste deel van de trekking
was niet al te stijl. Het landschap was prachtig en zag er constant anders uit
door het schaduwspel gevormd door de zon en de wolken. Naarmate we verder
klommen veranderde ook het landschap op zich, van grasvelden waar de koeien
stonden te grazen over bosachtige stukken tot wat meer onherbergzaam terrein.
Met regelmatige stops aan verschillende Pos (rustplaatsen) gingen we aan een
deftig tempo vooruit richting de eerste kraterrand, waar we ook ons tentje
zouden neerplanten. Regelmatig drinken, soms een koekje om wat suikers op te
nemen, een lekkere mie goreng lunch… We bleven gaan. De laatste tweetal uur
waren de zwaarste van de dag, gezien de steilheid en de striemende zon. Na
ongeveer zes uur kwamen we eindelijk toe op onze overnachtingsplaats (op 2636m),
waar de dragers onze tentjes hebben opgezet en zelfs een toilettentje hebben
neergeplant. Het uitzicht over het meer was gewoonweg adembenemend! We zagen de
top van Rinjani reeds verschijnen en het werd ons duidelijk dat we onze kuiten
mochten insmeren voor de volgende dag. Het werd snel donker, dus maakten we een
vuurtje. We aten een lekker curry met kip en genoten van het gezelschap en de
extreem heldere sterrenhemel. Omstreeks 20u30 kropen we moe maar voldaan in
onze tentjes voor een korte nacht.
|
En we zijn vertrokken voor drie dagen klimmen, dalen en glijden |
|
Een welgekomen lunchpauze |
|
Een eenzame boom in het uitgestrekte landschap |
|
Het immer veranderende landschap |
|
De eerste kraterrand met de top verscholen achter de wolk |
Opstaan om 01u30 en nogmaals
genieten van de sterrenhemel met een lichte snack en wat thee. We hebben een
beetje kunnen slapen (de oordopjes hielpen wel) en waren relatief fris om aan
de helse toch naar de top te beginnen. Zelf had ik geen zaklamp mee, dus ik
moest wat profiteren van anderen hun licht. We zagen reeds een slang van
lichtjes naar boven trekken richting de grote kraterrand en stonden te popelen
om er zelf aan te beginnen, al was het maar omdat stilstaan in de koude wind
geen pretje is. Op weg naar boven kwamen we vele mensen tegen en soms wat het
even aanschuiven geblazen. Het is belangrijk dat iedereen op zijn/haar eigen
tempo naar boven gaat om zichzelf niet op te blazen voor het moeilijkste
gedeelte begint. Met momenten was het vrij frustrerend klimmen, gezien de
ondergrond gewoon los zand was en we vaak een stap of twee naar beneden gleden
als we onze stappen niet goed plaatsten. Toen we bij de kraterrand kwamen was
het pad wat aangenamer en minder steil. Er was ook wat meer ruimte om mensen
voorbij te steken en even uit te rusten, al stond er een erg scherpe en koude
wind die ons het leven zuur maakte. Hoeveel we ook stapten, de top leek niet
veel dichter te komen en het ergste gedeelte stond ons nog op te wachten…
De laatste honderden meter waren
een ware lijdensweg voor iedereen daar aanwezig. Een striemende ijskoude wind,
amper beschutting, een steile muur bedekt met een ondergrond lavagruis waar je
letterlijk bijna elke twee stappen eentje naar beneden schoof (soms meerdere)…
Het was echt afzien. Iedereen moest op zijn eigen tempo naar boven en het enige
wat nu nog telde was die verdomde top bereiken. Langs de weg lagen mensen in
een bolletje verscholen achter de schaarse rotsen om zich te verstoppen voor de
genadeloze wind, anderen vloekten tegen de sterren op om toch maar vooruit te
geraken en nog anderen werden met een touw door de gidsen naar boven getrokken.
Alles wat hielp om vooruit te gaan was welkom. Na ongeveer 3.15 uur ploeteren
kwam ik net op tijd voor de zonsopgang boven op de top van Rinjani (3726m).
Slecht voorbereid als ik was had ik enkel een truitje mee (hier in Bali heb ik
nu eenmaal niet anders), dus ik had het bijzonder koud. Gelukkig kwam de zon
niet veel later piepen en kon ik me daaraan toch een beetje opwarmen, terwijl
ik schuilde voor de wind achter grotere mensen. Een half uurtje later kwamen
ook mijn vrienden toe en vol trots op deze overwinning keken we uit over de
krater en het landschap boven de wolken. Gelukkig had mijn maat nog een extra
windstopper, die ik vanaf toen niet meer heb afgestaan.
|
De krater met daarin een nieuw klein vulkaantje |
|
Boven de wolken, gezien door een zonnebril |
|
Trots poserend met het bordje 3726 meter: check! |
|
Afdalen ging een stuk vlotter |
|
Om maar even te tonen dat het wel degelijk steil was |
De weg terug
naar beneden ging een stuk sneller, maar was voor sommigen ook een heel lastige
onderneming. Ik heb gemerkt dat je je lichaam gewoon moet laten gaan en niet
teveel moet afremmen. Dit werkte althans voor mij. Na ongeveer twee uur dalen,
met enkele erg lastige stukken, kwamen we weer aan bij onze tentjes, waar een
lekker ontbijt ons stond op te wachten. Gebakken banaantjes, een omelet, wat
fruit en thee. Dat en een uurtje rust, meer hadden we niet nodig. Tenten
opruimen en op naar het kratermeer (Lake Segara Anak) dan maar. Na een dikke
twee uur dalen kwamen we toen aan het meer en konden we onze spieren wat
plezieren met een duik in de nabijgelegen zwavelrijke warmwaterbronnen. Een
zalig momentje om even lekker uit te rusten na een erg lastige afdaling.
Ondertussen werd voor ons een lekkere lunch klaargemaakt, die we met veel smaak
opaten. Heel lang konden we echter niet genieten van onze rust, want er stond
ons nog een drie uur durende klim te wachten naar de tweede kraterrand
(Plawangan Senaru 2461m) aan de andere kant van onze eerste slaapplaats. Helaas
stak bij de kersverse echtgenote een oud probleem aan de knie de kop op, maar
ze heeft dapper doorgezet, nadat ze haar knie kon versterken met wat tape en
verband. Tijdens dit laatste stuk werd er wel eens gezegd dat dit er misschien
teveel aan was geweest, maar toen we na drie uur eindelijk onze bestemming
bereikten en het uitzicht zagen, wisten we dat dit absoluut niet mocht
ontbreken op onze trekking. Een prachtig uitzicht over de uitlopers van de
vulkaan en een mooie zonsondergang hielpen de erg lange en zware dag verwerken.
Ik had een flesje Duvel mee en we besloten deze met zijn drietjes tijdens de
zonsondergang te nuttigen. Als dat geen prachtig einde van de dag is!
|
Lekker ontspannen in de warmwaterbron |
|
De wolken spelend met de uitlopers van de Rinjani Vulkaan |
|
Een mooie zonsondergang tijdens het avondmaal |
|
En waarom geen Duveltje als kers op de taart... |
Die nacht heb
ik helemaal niet goed geslapen. Er was enorm veel wind en mijn tentje stond er
met de zijkant in en was niet echt goed opgezet. Daarnaast was de rits van de
ingang kapot en kon het tentje niet meer dicht. Er zat niets anders op dan mijn
oordoppen diep in mijn gehoorgang te begraven en te hopen dat ik toch minstens
enkele uurtjes zou kunnen slapen uit vermoeidheid. We werden gewekt om 07u00 en
kregen een lekker kopje thee met een bananenpannekoek. Nadat onze tentjes
opgeruimd waren, begon onze zes uur durende afdaling tot het dorpje Senaru,
waar onze chauffeur ons stond op te wachten. De eerste twee uur van de afdaling
waren nog vrij lastig vanwege de zanderige grond, maar daarna was het aangenaam
afdalen op een redelijk deftig pad door het bos. We bereikten de ingang van het
Rinjani Nationale Park en werden naar onze bagage gebracht in the trekking
center van de organisatie. Daarna volgde een transfer van ongeveer anderhalf
uur naar een klein haventje, waar een speedbootje mijn vriendschappen opwachtte
om ze naar Gili Trawangan te brengen. Ikzelf verbleef een nachtje in Senggigi
om de volgende morgen de fast boat richting Bali te nemen en naar huis terug te
keren. Wat een avontuur, wat een tocht…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten