maandag 22 juni 2015

Vrienden vs De Machtige Rinjani

Begin juni vertoefden twee vrienden op hun huwelijksreis in Indonesiƫ. Vanzelfsprekend spraken we af om wat tijd vrijmaken om eens af te spreken en al gauw kwam het idee om samen de Rinjani Vulkaan in Lombok te beklimmen. Mijn werkgever liet me begaan en in ruil voor een product testing, een verslag, enkele mooie beelden en het regelen van een goede contract rate kreeg ik het vervoer en de trekking van het bedrijf. Een goede deal me dunkt.

Het was een leuk wederzien op de luchthaven van Denpasar met het pas getrouwde koppel. Het deed deugd om nog eens wat vrienden te zien na vijf maanden. We vlogen samen naar Mataram in Lombok, waar we opgewacht werden door de chauffeur van onze trekking organisatie. Er volgde nog een drie uur durende rit naar Senaru, waar we even moesten inchecken en dan naar ons hotel gebracht werden. Lekker eten, een babbeltje slaan en vroeg ons bedje in, want de volgende ochtend omstreeks 7u15 begonnen we aan het grote karwei. We registreerden ons bij de ingang van het Nationale Park en maakten kennis met onder gids en de drie dragers van dienst. Jonge gasten allemaal en de gids sprak een beetje Engels. Alles verdelen, rugzakje op de rug en vertrekken maar!

Het eerste deel van de trekking was niet al te stijl. Het landschap was prachtig en zag er constant anders uit door het schaduwspel gevormd door de zon en de wolken. Naarmate we verder klommen veranderde ook het landschap op zich, van grasvelden waar de koeien stonden te grazen over bosachtige stukken tot wat meer onherbergzaam terrein. Met regelmatige stops aan verschillende Pos (rustplaatsen) gingen we aan een deftig tempo vooruit richting de eerste kraterrand, waar we ook ons tentje zouden neerplanten. Regelmatig drinken, soms een koekje om wat suikers op te nemen, een lekkere mie goreng lunch… We bleven gaan. De laatste tweetal uur waren de zwaarste van de dag, gezien de steilheid en de striemende zon. Na ongeveer zes uur kwamen we eindelijk toe op onze overnachtingsplaats (op 2636m), waar de dragers onze tentjes hebben opgezet en zelfs een toilettentje hebben neergeplant. Het uitzicht over het meer was gewoonweg adembenemend! We zagen de top van Rinjani reeds verschijnen en het werd ons duidelijk dat we onze kuiten mochten insmeren voor de volgende dag. Het werd snel donker, dus maakten we een vuurtje. We aten een lekker curry met kip en genoten van het gezelschap en de extreem heldere sterrenhemel. Omstreeks 20u30 kropen we moe maar voldaan in onze tentjes voor een korte nacht.

En we zijn vertrokken voor drie dagen klimmen, dalen en glijden

Een welgekomen lunchpauze

Een eenzame boom in het uitgestrekte landschap

Het immer veranderende landschap

De eerste kraterrand met de top verscholen achter de wolk

Opstaan om 01u30 en nogmaals genieten van de sterrenhemel met een lichte snack en wat thee. We hebben een beetje kunnen slapen (de oordopjes hielpen wel) en waren relatief fris om aan de helse toch naar de top te beginnen. Zelf had ik geen zaklamp mee, dus ik moest wat profiteren van anderen hun licht. We zagen reeds een slang van lichtjes naar boven trekken richting de grote kraterrand en stonden te popelen om er zelf aan te beginnen, al was het maar omdat stilstaan in de koude wind geen pretje is. Op weg naar boven kwamen we vele mensen tegen en soms wat het even aanschuiven geblazen. Het is belangrijk dat iedereen op zijn/haar eigen tempo naar boven gaat om zichzelf niet op te blazen voor het moeilijkste gedeelte begint. Met momenten was het vrij frustrerend klimmen, gezien de ondergrond gewoon los zand was en we vaak een stap of twee naar beneden gleden als we onze stappen niet goed plaatsten. Toen we bij de kraterrand kwamen was het pad wat aangenamer en minder steil. Er was ook wat meer ruimte om mensen voorbij te steken en even uit te rusten, al stond er een erg scherpe en koude wind die ons het leven zuur maakte. Hoeveel we ook stapten, de top leek niet veel dichter te komen en het ergste gedeelte stond ons nog op te wachten…

De laatste honderden meter waren een ware lijdensweg voor iedereen daar aanwezig. Een striemende ijskoude wind, amper beschutting, een steile muur bedekt met een ondergrond lavagruis waar je letterlijk bijna elke twee stappen eentje naar beneden schoof (soms meerdere)… Het was echt afzien. Iedereen moest op zijn eigen tempo naar boven en het enige wat nu nog telde was die verdomde top bereiken. Langs de weg lagen mensen in een bolletje verscholen achter de schaarse rotsen om zich te verstoppen voor de genadeloze wind, anderen vloekten tegen de sterren op om toch maar vooruit te geraken en nog anderen werden met een touw door de gidsen naar boven getrokken. Alles wat hielp om vooruit te gaan was welkom. Na ongeveer 3.15 uur ploeteren kwam ik net op tijd voor de zonsopgang boven op de top van Rinjani (3726m). Slecht voorbereid als ik was had ik enkel een truitje mee (hier in Bali heb ik nu eenmaal niet anders), dus ik had het bijzonder koud. Gelukkig kwam de zon niet veel later piepen en kon ik me daaraan toch een beetje opwarmen, terwijl ik schuilde voor de wind achter grotere mensen. Een half uurtje later kwamen ook mijn vrienden toe en vol trots op deze overwinning keken we uit over de krater en het landschap boven de wolken. Gelukkig had mijn maat nog een extra windstopper, die ik vanaf toen niet meer heb afgestaan.

De krater met daarin een nieuw klein vulkaantje
Boven de wolken, gezien door een zonnebril
Trots poserend met het bordje 3726 meter: check!
Afdalen ging een stuk vlotter

Om maar even te tonen dat het wel degelijk steil was

De weg terug naar beneden ging een stuk sneller, maar was voor sommigen ook een heel lastige onderneming. Ik heb gemerkt dat je je lichaam gewoon moet laten gaan en niet teveel moet afremmen. Dit werkte althans voor mij. Na ongeveer twee uur dalen, met enkele erg lastige stukken, kwamen we weer aan bij onze tentjes, waar een lekker ontbijt ons stond op te wachten. Gebakken banaantjes, een omelet, wat fruit en thee. Dat en een uurtje rust, meer hadden we niet nodig. Tenten opruimen en op naar het kratermeer (Lake Segara Anak) dan maar. Na een dikke twee uur dalen kwamen we toen aan het meer en konden we onze spieren wat plezieren met een duik in de nabijgelegen zwavelrijke warmwaterbronnen. Een zalig momentje om even lekker uit te rusten na een erg lastige afdaling. Ondertussen werd voor ons een lekkere lunch klaargemaakt, die we met veel smaak opaten. Heel lang konden we echter niet genieten van onze rust, want er stond ons nog een drie uur durende klim te wachten naar de tweede kraterrand (Plawangan Senaru 2461m) aan de andere kant van onze eerste slaapplaats. Helaas stak bij de kersverse echtgenote een oud probleem aan de knie de kop op, maar ze heeft dapper doorgezet, nadat ze haar knie kon versterken met wat tape en verband. Tijdens dit laatste stuk werd er wel eens gezegd dat dit er misschien teveel aan was geweest, maar toen we na drie uur eindelijk onze bestemming bereikten en het uitzicht zagen, wisten we dat dit absoluut niet mocht ontbreken op onze trekking. Een prachtig uitzicht over de uitlopers van de vulkaan en een mooie zonsondergang hielpen de erg lange en zware dag verwerken. Ik had een flesje Duvel mee en we besloten deze met zijn drietjes tijdens de zonsondergang te nuttigen. Als dat geen prachtig einde van de dag is!

Lekker ontspannen in de warmwaterbron

De wolken spelend met de uitlopers van de Rinjani Vulkaan

Een mooie zonsondergang tijdens het avondmaal

En waarom geen Duveltje als kers op de taart...


Die nacht heb ik helemaal niet goed geslapen. Er was enorm veel wind en mijn tentje stond er met de zijkant in en was niet echt goed opgezet. Daarnaast was de rits van de ingang kapot en kon het tentje niet meer dicht. Er zat niets anders op dan mijn oordoppen diep in mijn gehoorgang te begraven en te hopen dat ik toch minstens enkele uurtjes zou kunnen slapen uit vermoeidheid. We werden gewekt om 07u00 en kregen een lekker kopje thee met een bananenpannekoek. Nadat onze tentjes opgeruimd waren, begon onze zes uur durende afdaling tot het dorpje Senaru, waar onze chauffeur ons stond op te wachten. De eerste twee uur van de afdaling waren nog vrij lastig vanwege de zanderige grond, maar daarna was het aangenaam afdalen op een redelijk deftig pad door het bos. We bereikten de ingang van het Rinjani Nationale Park en werden naar onze bagage gebracht in the trekking center van de organisatie. Daarna volgde een transfer van ongeveer anderhalf uur naar een klein haventje, waar een speedbootje mijn vriendschappen opwachtte om ze naar Gili Trawangan te brengen. Ikzelf verbleef een nachtje in Senggigi om de volgende morgen de fast boat richting Bali te nemen en naar huis terug te keren. Wat een avontuur, wat een tocht…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten